Wzorzec rasy

Gość

1
Wzorzec FCI Nr 285 /24.05.2002/F
CHART HISZPAŃSKI
(Galgo espańol, Spanish Greyhound)
Kraj pochodzenia: Hiszpania.
Data publikacji obowiązujacego wzorca: 26.05.1982
Przeznaczenie: Pies, który poluje na zające w odkrytym terenie, kierując
się wzrokiem. Niegdyś używany był także do polowania na inną
zwierzynę, np. króliki, lisy, a nawet dziki; niemniej główna użytkowość
rasy polega na polowaniu na zające w odkrytym terenie.
Klasyfikacja FCI: Grupa 10 - Charty
Sekcja 3 - Charty krótkowłose
Nie podlega próbom pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Galgo espagnol znany już był przez Starożytnych Rzymian, dlatego
przypuszcza się, że zawędrował na półwysep Iberyjski znacznie
wcześniej. Jest potomkiem dawnych chartów azjatyckich, które
przystosowały się do urozmaiconego, stepowych i równinnych terenów
Hiszpanii. W XVI, XVII i XVIII wieku był w dużych ilościach wywożony
do innych krajów, jak Irlandia i Anglia. Chart hiszpański jest jednym
z potomków charta angielskiego i ma z nim nadal wiele cech wspólnych.
Cechy te posłużyły później do pracy selekcyjnej i aklimatyzacyjnej.
Wśród autorów klasycznych warto podkreślić dzieło arcybiskupa Hita,
który mówi: „Ruszający zając jest natychmiast łowiony przez charta...”.
Świadczy to też o dawnej funkcji tej rasy.
WYGLĄD OGÓLNY:
Chart dobrego formatu, o długich liniach i długiej głowie, o zwartym
kośćcu, głowie wąskiej i długiej, pojemnej klatce piersiowej, bardzo podkasanym brzuchu i bardzo długim ogonie. Kończyny tylne o prawidłowej postawie, muskularne. Włos krótki i delikatny lub twardy i pół-
długi.
WAŻNE PROPORCJE:
Budowa o długich liniach. Długość nieco większa od wysokości
w kłębie. Preferowane są harmonijne i funkcjonalne proporcje, zarówno
w statyce, jak i w ruchu.
ZACHOWANIE / CHARAKTER:
Charakter poważny, zachowuje się z rezerwą. Niemniej podczas polowania daje dowód dużej energii i porywczości. 2
GŁOWA:
Proporcjonalna do ciała, długa, sucha i nie limfatyczna. Stosunek czaszki do kufy jak 5 : 6 (długość czaszki 5, długość kufy 6). Linie czaszki
i kufy rozbieżne. Widziane z góry czaszka i kufa powinny być długie,
jednolite, bez przesadnych wypukłości. Kufa długa i wąska.
Mózgoczaszka:
Czaszka: Wąska, z profilu linie czaszki i kufy nieco rozbieżne. Szerokość
czaszki nie powinna być większa do jej długości. Przez czaszkę
biegnie dobrze zaznaczona w pierwszych 2/3 bruzda czołowa.
Zatoki czołowe i grzebień potyliczny są zaledwie zaznaczone.
Stop: Łagodny, bardzo słabo zaznaczony.
Trzewioczaszka:
Wierzchołek nosa: Mały, wilgotny, śluzówka czarna.
Kufa: Długa, z profilu tworzy rozwartą linię z linią czaszki. Lekki garbonos. Grzbiet nosa wąski.
Wargi: Bardzo suche, warga górna dokładnie przykrywa wargę dolną.
Spojenie warg niewidoczne. Cienkie, napięte, brzegi warg o ciemnych śluzówkach.
Szczęki/zęby: Zęby mocne, białe, zdrowe, zgryz nożycowy. Kły bardzo
silnie rozwinięte, obecne wszystkie przedtrzonowce.
Oczy: Małe, ukośnie osadzone, kształtu migdałowego, najchętniej
ciemne, koloru orzechowego. Spojrzenie spokojne, łagodne i z rezerwą.
Powieki: Skóra delikatna, brzegi powiek ciemne, bardzo ściśle przylegają
do gałki ocznej.
Uszy: Szerokie u nasady, trójkątne, mięsiste w pierwszej 1/3, a delikatniejsze i cieńsze w stronę zaokrąglonego wierzchołka. Wysoko
osadzone. Kiedy pies ma napiętą uwagę uszy mogą być w 1/3
stojące z załamanymi końcami, skierowanym na boki.
W spoczynku noszone są w kształcie płatka róży, przylegające do
czaszki. Lekko naciągnięte sięgają prawie do spojenia warg.
Podniebienie: W kolorze błon śluzowych, bardzo wyraźnie zaznaczone
marszczki podniebienne.
SZYJA:
Długa, na przekroju owalna, spłaszczona, smukła, mocna i giętka. Wąska
w części bliższej czaszce, lekko rozszerza się w części tylnej. Górna linia
szyi lekko wklęsła. Linia dolna prawie prosta z lekką wypukłością po
środku. 3
TUŁÓW:
Prostokątny, silny i gibki. Wyraża siłę, zręczność i wytrzymałość. Klatka
piersiowa pojemna; brzuch mocno podkasany.
Linia górna: Grzbiet lekko wklęsły, lędźwie lekko wypukłe, bez
gwałtownych załamań, nie kołysze się w ruchu. Daje wrażenie
dużej elastyczności.
Kłąb: Słabo zaznaczony.
Grzbiet: Prosty, długi, wyrazisty.
Lędźwie: Długie, mocne, niezbyt szerokie, góra linia łukowata. Mięśnie
zwarte i długie dają wrażenie elastyczności i siły. Wysokość
w części środkowej lędźwi może przekraczać wysokość w kłębie.
Zad: Długi, mocny, nieco spadzisty. Nachylenie w stosunku do linii
poziomej przekracza 450.
Klatka piersiowa: Mocna, ale niezbyt szeroka, głęboka ale nie sięga do
łokcia, bardzo długa od rękojeści mostka po żebra rzekome.
Rękojeść mostka zaznaczona.
Żebra: Płaskie z szerokimi przestrzeniami międzyżebrowymi. Powinny
być dobrze widoczne i zaznaczone. Obwód klatki piersiowej jest
nieco większy od wysokości w kłębie.
Brzuch i boki: Brzuch gwałtownie podkasany od końca mostka. Fałdy
kolanowe krótkie i suche. Słabizny długie.
OGON:
Mocny u nasady, nisko osadzony, stopniowo zwężający się ku końcowi,
aż do cienkiego końca. Noszony prosto (między kończynami). Jest giętki
i bardzo długi, sięga znacznie poniżej guza piętowego. W spoczynku
zwisa z końcem sierpowato zakręconym, nieco nachylonym na bok. Pies
może go także trzymać między nogami w ten sposób, że zakręcony
koniec ogona prawie dotyka ziemi przednio od kończyn tylnych, jest to
jedna z najbardziej typowych cech rasy.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie o idealnej postawie, szczupłe, proste i równoległe.
Śródręcze krótkie i delikatne. Łapa zajęcza.
Łopatki: Suche, krótkie, ukośne. Łopatka powinna być wyraźnie krótsza
niż ramię.
Ramię: Długie, dłuższe od łopatki, bardzo silnie umięśnione, łokcie swobodne, choć dobrze przylegają do tułowia.
Przedramiona: Bardzo długie, proste i równoległe. Wyraźnie widoczny
kościec i dobrze zaznaczone ścięgna. Opuszki nadgarstkowe silnie
rozwinięte.
Śródręcze: Lekko ukośne, szczupłe i krótkie. 4
Łapy przednie: Zajęcze, palce zwarte, dobrze wysklepione. Paliczki
długie i mocne. Opuszki podeszwowe twarde i dobrze rozwinięte.
Błona między palcami umiarkowanie rozwinięta. Pazury dobrze
rozwinięte.
Kątowanie: Kąt łopatkowo-ramienny 110 stopni. Kąt stawu łokciowego
130 stopni.
Kończyny tylne: Mocne, kościec wyraźnie widoczny, muskularny,
mięśnie długie, dobrze rozwinięte. Postawa idealna z prawidłowym ukątowaniem. Guzy piętowe dobrze widoczne, śródstopie
krótkie i pionowe. Łapy zajęcze, o palcach wysoko wysklepionych. Kończyny tylne powinny sprawiać wrażenie dużej siły
napędowej i zręczności.
Uda: Bardzo mocne, długie, muskularne i napięte. Kość udowa możliwie
jak najbardziej zbliżona do pozycji pionowej. Widziane z tyłu na
pierwszy rzut oka widoczna jest wyraźnie zaznaczona muskulatura. Szerokie, spłaszczone i silne, długość uda wynosi 3 długości
podudzia.
Podudzie: Bardzo długie, o wyraźnym, szczupłym kośćcu. Umięśnione
w części górnej, mniej umięśnione w części dolnej, z wyraźnie
widocznymi żyłami i ścięgnami.
Staw skokowy: dobrze zaznaczony, wyraźnie widoczne ścięgno
Achillesa, które musi bardzo mocno rozwinięte.
Śródstopie: Szczupłe, krótkie, pionowo ustawione.
Łapy tylne: Zajęcze, takie same jak przednie.
Kątowanie: Kąt miedniczno-udowy 110 stopni. Kąt stawu kolanowego
130 stopni. Kąt stawu skokowego przekracza 140 stopni.
CHODY:
Typowe chody w naturze to galop. Kłus powinien być wydłużony,
kończyny prowadzone nisko nad ziemią. Elastyczne i mocne. Nie ma
tendencji do inochodu, ani do rzucania na boki
SKÓRA:
W całości ściśle przylegająca do tułowia, mocna i elastyczna, koloru
różowego. Śluzówki powinny być ciemne.
OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: Zwarty bardzo cienki, krótki, gładki, porastający całą powierzchnię tułowia aż po przestrzenie międzypalcowe. Nieco dłuższy
na tylnej części ud. Odmiana szorstkowłosa ma włos twardszy
i dłuższy, ale cechy te mogą być zmienne, zawsze jednak
równomiernie rozmieszczony na całości tułowia z tendencją do
tworzenia brody i wąsów na kufie, oraz brwi i kosmyka na głowie. 5
Umaszczenie: Wszystkie maści są dopuszczalne. Za najbardziej typowe
uważane są następujące maści, wymienione w kolejności preferencji:
- Płowe i pręgowane mniej lub bardziej ciemno, dobrze
pigmentowane. Chart hiszpański
- Czarne.
- Z łatami czarnymi, ciemnymi i jasnymi.
- Kasztanowe.
- Cynamonowe.
- Żółte.
- Czerwone.
- Białe.
- Z białymi znaczeniami i łaciate.
WIELKOŚĆ:
Wysokość w kłębie: psy 62 do 70 cm
suki 60 do 68 cm
U osobników o idealnych proporcjach dopuszczalne jest przekroczenie
limitu o 2 cm w górę.
WADY:
Wszelkie rozbieżności z powyższym wzorcem powinny być uważane za
wady powodujące obniżenie oceny w zależności od stopnia wyrażenia.
WADY LEKKIE:
- Głowa nieco szeroka lub słabo rzeźbiona.
- Profil kufy prosty, kufa spiczasta.
- Wyraźnie widoczne skronie.
- Brak jednego dowolnego przedtrzonowca.
- Zgryz cęgowy.
- Ogon nieco krótki, sięgający niewiele poza staw skokowy.
- Blizny i skaleczenia w sezonie polowań.
WADY POWAŻNE:
- Duża głowa.
- Czaszka nadmiernie szeroka i spiczasta kufa.
- Stop bardzo wyraźnie zaznaczony.
- Równoległe osie czaszki i kufy.
- Wyraźne fafle i podgardle.
- Umiarkowany tyłozgryz.
- Brak kłów nie spowodowany wypadkiem.
- Oczy jasne, okrągłe, wydatne lub wyłupiaste. 6
- Ektropium i entropium.
- Uszy krótkie, stojące lub małe.
- Szyja krótka, okrągła.
- Linia grzbietu łęgowata.
- Wysokość w lędźwiach mniejsza od wysokości w kłębie.
- Zad krótki, okrągły lub mało skośny.
- Niedostatecznie duży obwód klatki piersiowej.
- Żebra beczkowate.
- Boki krótkie.
- Muskulatura bardzo okrągła, mało wydłużona.
- Nieprawidłowe postawy kończyn.
- Palce niewystarczająco zwarte.
- Krowia postawa stawów skokowych.
- Opuszki podeszwowe słabo.
- Amputacje uszu i ogona.
- Sylwetka ciężka, gruba, nie sprężysta.
- Niezrównoważony charakter.
WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
- Brak typu.
- Rozłupany nos.
- Wyraźny przodozgryz lub tyłozgryz.
- Linia górna bardzo szeroka, płaska, prosta.
- Klatka piersiowa sięgająca daleko poniżej łokcia.
- Wszelkie inne cechy typu wskazujące na krzyżówkę.
- Albinizm.
UWAGA:
Samce muszą mieć oba jądra normalnie wykształcone i całkowicie
opuszczone do moszny.

by zkwp