Wzorzec rasy

Gość

1
Wzorzec FCI nr 160 /17.06.1998/F
WILCZARZ IRLANDZKI
(Irish Wolfhound)
Kraj pochodzenia: Irlandia.
Data publikacji obowiązujacego wzorca: 20.03.1990
Przeznaczenie: Choć aż do XVIII wieku wilczarze używane były także
do polowania na jeleniowate, zwłaszcza na jelenie, okazały się
bardzo użyteczne w zwalczaniu wilków, które występowały
w znacznej części Europy, zanim wykarczowano lasy.
Klasyfikacja FCI: Grupa 10 - Charty,
Sekcja 2 - Charty szorstkowłose
Nie podlega próbom pracy.
KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:
Wiadomo dziś, że Celtowie z kontynentu Europejskiego mieli charty
prawdopodobnie pochodzące od chartów, których pierwsze wizerunki
spotykamy na egipskich malowidłach. Podobnie jak ich kontynentalni
współplemieńcy, irlandzcy Celtowie interesowali się hodowlą chartów
dużych rozmiarów. Prawdopodobnie ich psy były jeszcze większe niż
psy starszej odmiany. Duże charty irlandzkie mogły mieć gładki lub
szorstki włos, ale później przeważał już włos szorstki, być może ze
względu na irlandzki klimat. Pierwsze pisemne świadectwo istnienia
tych psów to notatki rzymskiego konsula z 391 roku naszej ery, a więc
były one znane już w pierwszych wieku. Wówczas to Setanta nadał im
nazwę „Cu-Chulainn” (Pies z Culan). We wzmiankach o ucieczce do
Szkocji Uisneach'ów (1-szy wiek) znajdziemy informację, że zabrali ze
sobą 150 takich psów. Charty irlandzkie niewątpliwie dały początek
chartom szkockim. Ary chartów irlandzkich stanowiły cenne prezenty,
którymi obdarowywano królewskie rodziny europejskie, skandynawskie
i inne, od Średniowiecza do XVII wieku. Wysyłano je do Anglii,
Hiszpanii, Francji, Szwecji, Danii, Persji, Indii i Polski. Zmiana nazwy na
wilczarza miała miejsce prawdopodobnie w XV wieku, w okresie kiedy
każde księstwo musiało utrzymywać 24 wilczarze do ochrony
chłopskich stad dziesiątkowanych przez wilki. W 1652 roku pod
rządami Cromwella wprowadzono zakaz wywożenia wilczarzy, co
przyczyniło się do zachowania ich liczebności jeszcze przez pewien
czas. Jednak w efekcie wytępienia wilków i wciąż istniejącego popytu za
granicą, stopniowo zmniejszała się liczebność wilczarzy, aż do ich
prawie całkowitego wyginięcia pod koniec XIX wieku. Dzięki2
rodzącemu się szacunkowi dla tradycji narodowych zawdzięczamy
odnowienie zainteresowania się tą rasą. Aby ustalić typ rasy musiała
być ona hodowana w dość bliskim pokrewieństwie, ale uzyskanym
osobnikom rasa zawdzięcza swój renesans. Irlandzki Kennel Club
w kwietniu 1879 otworzył klasę dla tej rasy na swoich wystawach,
a w 1885 roku utworzony został Klub Wilczarza Irlandzkiego. Obecnie
chart irlandzki odzyskał część sławy, którą cieszył się w Średniowieczu
i budzi coraz większe zainteresowanie jako żywy symbol kultury
irlandzkiej i dziedzictwo celtyckiej przeszłości. Chart irlandzki, jagnię w
domu, a lew na polowaniu, hodowany jest w dużej liczbie także poza
Irlandią.
WYGLĄD OGÓLNY:
Chart irlandzki nie powinien być ani tak ciężki, ani tak masywny jak dog
niemiecki, ale jest cięższy i masywniejszy od charta szkockiego (deerhounda), którego powinien przypominać ogólnym typem budowy. Jest
to pies dużych rozmiarów o imponującym wyglądzie, bardzo
umięśniony, mocno zbudowany, ale elegancki. Jego chody są swobodne
i aktywne. Głowa i szyja są wysoko noszone. Ogon noszony jest lekko
zagięty na końcu.
GŁOWA:
Długa, noszona poziomo i wysoko. Kości czołowe są nieznacznie
wysklepione, z bruzda między oczami słabo zaznaczona.
Mózgoczaszka:
Czaszka: Niezbyt szeroka.
Trzewioczaszka:
Kufa: Długa, umiarkowanie spiczasta.
Szczęki/zęby: Ideałem jest zgryz nożycowy, ale zgryz cęgowy jest
dopuszczalny.
Oczy: Ciemne.
Uszy: Małe, noszone podobnie jak u greyhounda
SZYJA:
Raczej długa, bardzo silna i muskularna, dobrze wysklepiona, bez
podgardla i luźnej skóry w okolicy gardła.
TUŁÓW:
Długi i pojemny.
Grzbiet: Raczej długi niż krótki.
Lędźwie: Wysklepione.
Zad: Szeroki pomiędzy guzami biodrowymi. 3
Klatka piersiowa: Bardzo głęboka, umiarkowanie szeroka, przedpiersie.
Żebra: Dobrze wysklepione.
Brzuch: Dobrze podkasany.
OGON:
Długi, lekko zakręcony ku górze, średniej grubości, obficie porośnięty
włosem.
KOŃCZYNY:
Kończyny przednie: Są proste, a ich kościec jest mocny.
Łopatki: Muskularne, zapewniające odpowiednią szerokość klatki piersiowej, ukośnie ustawione.
Łokcie: Przylegające do klatki piersiowej, nie zwrócone ani na zewnątrz,
ani do wewnątrz.
Przedramię: Muskularne.
Kończyny tylne:
Uda: Długie i muskularne
Staw kolanowy: Dobrze ukątowany.
Podudzie: Dobrze umięśnione, długie i mocne, podobnie jak u greyhounda.
Staw skokowy: Nisko, nie zwrócony ani na zewnątrz, ani do wewnątrz.
Łapy: Umiarkowanie duże i okrągłe, nie zwrócone ani na zewnątrz, ani
do wewnątrz. Palce dobrze wysklepione i zwarte. Pazury bardzo
mocne, zakrzywione.
CHODY:
Lekkie i swobodne.
OKRYWA WŁOSOWA:
Włos: Twardy i szorstki na tułowiu, kończynach i głowie, szczególnie
szorstki (drutowaty) i długi nad oczami i pod żuchwą.
Umaszczenie: Uznane umaszczenia to: szare, pręgowane, czerwone,
czarne, czysto białe, płowe lub wszystkie inne maści występujące
u deerhounda.
WIELKOŚĆ:
Minimalna u samców: 31 cali ( 79 cm), masa ciała 120 funtów angielskich (54,5 kg).
Minimalna u suk: 28 cali (71 cm), masa ciała 90 funtów angielskich
(40,5 kg).
Wzrost i masa ciała poniżej minimum wzorcowego stanowią wadę
eliminującą. Większy wzrost i imponujący wygląd (przy zachowaniu
typu), pod warunkiem zachowania proporcji wysokości w kłębie do4
długości tułowia, stanowi poszukiwany cel. Czynione są starania, aby
średnia dla tej rasy wynosiła 32 cale (81 cm) do 34 cali (86 cm) dla samców, przy jednoczesnym zachowaniu mocy, aktywności, odwagi i harmonii kształtów.
WADY:
Wszelkie rozbieżności z powyższym wzorcem powinny być uważane za
wady powodujące obniżenie oceny w zależności od stopnia wyrażenia.
- Głowa zbyt lekka lub zbyt ciężka.
- Kość czołowa ze zbyt wyraźnie zaznaczonym łukiem.
- Wierzchołek nosa w innym niż czarny kolorze.
- Wargi różowe lub w innym niż czarny kolorze.
- Oczy bardzo jasne, powieki różowe lub koloru wątrobianego.
- Duże uszy, płasko wiszące przy policzkach.
- Szyja krótka, wyraźne podgardle.
- Tułów zbyt krótki.
- Słaby lub łęgowaty grzbiet lub zupełnie prosty.
- Klatka piersiowa zbyt wąska lub zbyt szeroka.
- Ogon zbyt zakręcony.
- Krzywe kończyny przednie. Śródręcze zbyt spadziste
- Postawa francuska lub szpotawa
- Słaby zad.
- Ogólny brak umięśnienia.
- Palce nie związane.
UWAGA:
Samce muszą mieć oba jądra normalnie wykształcone i całkowicie
opuszczone do moszny.

by zkwp